20. novembra 1923. godine „Ikarus” je zvanično počeo sa radom. Tada su Dimitrije Konjović, braća Dušan i Milivoj Kovačević, Đoka Radulović i Josif Mikl pristupili Novosadskom Okružnom sudu da bi registrovali preduzeće. Ovaj datum se danas obeležava kao dan osnivanja firme.

3. marta 1924. godine završena proizvodnja prvog avion školskog tipa „brandenburg".

Godine 1927. Komanda vazduhoplovstva odlučila je da „Ikarus” počne proizvodnju ratnih aviona i podignuta je fabrika za izradu ratnih aviona u Zemunu.

20. juna 1927. godine između „Ikarus” i Ministarstva vojske i mornarice zaključen je ugovor za podizanje fabrike aeroplanskih motora u Rakovici.

Godine 1928. osnovano je Sportsko društvo „Ikarus”, koje je prvo u zemlji počelo da gradi jedrilice.

U decembru 1932. godine preduzeće je iz Novog Sada potpuno preseljeno u Zemun.

U aprilu 1935. godine završen je prvi model ratnog aviona domaće konstrukcije - lovac jednosed IK-1, koji su projektovali inženjeri Ljubomir Ilić i Kosta Sivčev.

U januaru 1936. godine potpisan je ugovor sa Komandom vazduhoplovstva za izradu engleskih lovaca „hawker fury", metalne konstrukcije.

U proleće 1938. godine sklopljen je ugovor sa Komandom vazduhoplovstva o isporuci dvomotornih bombardera „blenheim", rađenih po engleskoj licenci.

Godine 1938. podignuta je upravna zgrada „Ikarusa” u Zemunu.

17. aprila 1941. godine nemačke okupacione vlasti izvršile su zaplenu preduzeća.

17. i 25. aprila 1944. godine fabrika je prilično razrušena savezničkim bombardovanjem.

Početkom novembra 1944. godine fabrika je obnovila rad.

12. avgusta 1945. godine održana je prva vanredna Skupština akcionara u socijalističkoj Jugoslaviji.

27. marta 1946. godine odlukom Sreskog suda za grad Zemun „Ikarus” je stavljen pod sekvestar.

23. avgusta 1946. godine Okružni sud za grad Beograd doneo je presudu kojom su Konjović, Lukač i Ćurčin proglašeni krivim zbog „privredne saradnje sa okupatorom" i osuđeni na konfiskaciju akcija.

22. oktobra 1946. godine poleteo je avion „aero-2B", kao prvi prototip koji je izradila vazduhoplovna industrija u novoj Jugoslaviji.

23. novembra 1946. godine Sreski sud za grad Zemun doneo je odluku da se konfiskuje celokupna imovina „Ikarusa”.

23. januara 1948. godine Vlada FNRJ donela je rešenje o osnivanju Državnog privrednog preduzeća „Ikarus”.

Godine 1948. osnovano je Sportsko društvo „Naša krila".

Godine 1949. završen je prototip lakog bombardera „214" višestruke namene, konstrukcije prof. Milutinovića.

Godine 1950. izrađen je lovac jednosed „S-49” konstruktora Ilića, Sivčeva, Zrnića i Popovića.

Godine 1950. „Ikarus” je proizveo prve jedrilice u socijalističkoj Jugoslaviji, a jedrilica jednosed „orao I" osvojila je treće mesto na Svetskom prvenstvu u Švedskoj.

Krajem oktobra 1952. godine poleteo je prvi jugoslovenski avion na mlazni pogon – „451 M".

Godine 1954. jedrilica dvosed „košava" osvojila je prvu nagradu na Svetskom prvenstvu u Engleskoj.

Godine 1954. „Ikarus” je proizveo svoj prvi autobus, po licenci austrijske firme „Saurer".

Godine 1957. avionom Š-451MM „matica" postavljen je svetski rekord brzine od 750,34 km na čas.

Godine 1960. avionom S-451M „zolja", u kategoriji ultralakih aviona na mlazni pogon, postavljen je svetski rekord brzine od 500,2 km na čas.

14. novembra 1961. godine zvaničnim aktom Uprave za poslove vojne industrije „Ikarus” je prestao da bude vojno preduzeće.

Godine 1961. osnovan je Centar za razvojno-istraživački rad „Ikarusa”.

Godine 1968. u „Ikarusu” je prvi put proizvedena vlastita samonoseća šasija.

Godine 1969. započela je kooperacija sa „Rabom", na osnovu međudržavnog ugovora između Jugoslavije i Mađarske.

Krajem 1972. godine u novoizgrađenoj fabrici pored Autoputa Beograd - Zagreb počela je proizvodnja autobusa.

13. aprila 1976. godine osnovano je Kulturno-umetničko društvo „Ikarus”.

Od 15. maja 1989. godine „Ikarus” je organizovan kao društveno preduzeće.

13. novembra 1991. godine donet je Statut „Ikarusa – Fabrike autobusa i specijalnih vozila” sa novom organizacionom strukturom, koja i danas važi.

30. decembra 1992. godine doneta odluka o transformaciji „Ikarusa” u deoničko društvo.

25. juna 1993. godine konstituisano je Akcionarsko društvo „Ikarbus - Fabrika autobusa i specijalnih vozila”.

30. juna 1993. godine „Ikarus FaiSV” zvanično menja naziv u „Ikarbus”.

Godine 1993. autobus IK-103 dobio je Nagradu za industrijski dizajn na Oktobarskom salonu u Beogradu i Nagradu Privredne komore za tehničko unapređenje.

U martu 1995. godine na Salonu automobila u Beogradu „Ikarbus” je dobio GRAND PRIX za najbolji sajamski nastup.

20. novembra 1995. godine obnovljen je rad Sportskog društva „Naša krila”.

Godine 1996. počela je proizvodnja autobusa sa motorima EURO-1 i EURO-2 i niskopodnog autobusa IK-106.

4. juna 1997. godine potpisan je ugovor sa „Mercedesom” o kooperaciji na proizvodnji i plasmanu autobusa sa njegovim znakom.

U martu 1998. godine na Salonu automobila u Beogradu predstavljen je visokoturistički autobus IK-404, proizveden u saradnji sa „Mercedesom".

20. novembra 1998. godine ekološki autobus IK-104CNG, sa pogonom na prirodni gas, krenuo je ulicama Beograda.

23. novembra 1998. godine Skupština „Ikarbusa” AD donela je odluku o početku vlasničke transformacije.

U decembru 1998. godine za autobus IK-104CNG Privredna komora Beograda dodelila je Nagradu za tehničku inovaciju.

9. septembra 1999. godine završen je prvi krug vlasničke transformacije.

U februaru 2000. godine Privredna komora Beograda dodelila je „Ikarbusu” Nagradu za tehničko unapređenje (primena multiciklonskih prečistača na IK autobusima).

26. juna 2000. godine konstutuisana je nova Skupština „Ikarbusa” AD, koju čine ovlašćeni predstavnici 2400 akcionara fabrike.

30. juna 2001. godine promovisana dva nova prototipa - midibus IK-308 i turistički autobus visoke klase IK-412.

21. avgusta 2001. godine „Ikarbus” je, posle devetogodišnje pauze izazvane sankcijama, izvezao prvi autobus koji je kupila ruska firma „Apatit" za prevoz svojih radnika.

30. avgusta 2001. godine počeo je izvoz međugradskih autobusa IK-301 za firmu „Tušino auto" iz Moskve, na bazi ugovora o isporuci 28 vozila ovog tipa.

15. aprila 2002. godine potpisan je ugovor sa holandskim proizvođačem DAF-om o ugradnji motora marke DAF u „Ikarbusove” autobuse.

14 - 18. oktobra 2002. godine „Ikarbus” učestvovao na izložbi srpske privrede u Dubaiju (Ujedinjeni Arapski Emirati).

1. novembra 2005. godine u jednom danu privatnim prevoznicima u Beogradu isporučeno 197 novih autobusa.

U novembru 2005. godine na Sajmu srpske privrede u Moskvi „Ikarbus” sklopio ugovor o zajedničkoj proizvodnji niskopodnog midibusa za rusko tržište sa moskovskom fabrikom „Tušino auto”.

3 - 8. aprila 2006. godine na Međunarodnom sajmu komercijalnih vozila u Beogradu „BEOTRUCK 06” „Ikarbus” predstavio pet novih modela: niskopodni solo i zglobni autobus (prvi put proizvedeni na sopstvenoj šasiji), standardni gradski zglobni autobus, međugradski autobus i EKO BUS – autobus na prirodni gas.

7. aprila 2006. godine Udruženje ekonomskih propagandista Srbije dodelilo „Ikarbusu” nagradu za najuspešniji promotivni nastup na Međunarodnom sajmu komercijalnih vozila u Beogradu

Godine 1968. potpisan je ugovor sa „MAN”-om za industrijsku kooperaciju u proizvodnji autobusa.

17. avgusta 2006. godine godine svečano je promovisan prvi Ikarbusov niskopodni minibus (IK-107), namenjen prevozu u gradskom i prigradskom saobraćaju.

7. septembra 2006. godine na Međunarodnom sajmu automobila u Moskvi (MIMS – Moscow International Motor Show), koji je okupio 770 izlagača iz celog sveta, „Ikarbusu” je dodeljena nagrada za najbolje autobuse u grupi gradskih autobusa i to za – niskopodni minibus, niskopodni solo i niskopodni zglobni autobus.

20. decembra 2006. godine, u tradicionanoj akciji koju organizuju dnevni ekonomski list „Pregled”, Ministarstvo trgovine, turizma i usluga i Privredna komora Srbije, „Ikarbus” je proglašen za najbolji korporativni brend u oblasti automobilske industrije i poljoprivredne mehanizacije u Srbiji za 2006. godinu.